Island

”Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει.
Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ’ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο πού, έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη. Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις, ούτε καν για την παράδοση. Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια, ένα πιο στερεό έδαφος, για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγο να πω η ψυχή μου.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο πνεύμα είχα κινηθεί άλλοτε, όταν έλεγα ότι ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί κάποιο, απλώς, σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη.
Θέλω να πιστεύω – και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον αγώνα της με τη γνώση – ότι όπως και να τα εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά, ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.”

Οδυσσέας Ελύτης

”I have a corner and I drink coffee, smoking in front of the sea. I could spend a whole life like this, if I have not already spent it. Between an old wooden door washed by the sun and a twig of a trembling jasmine where, even if I miss one day, all of humanity will seem useless to me. I’m almost serious. Because this is no longer about nature, which I believe is more important to meditate on than to experience, not even tradition. It is the deepest force of proportions that continues the smallest with the great or the crucial with the insignificant, and forms under the fragmented surface, a more solid ground, to step on my foot – let my soul almost say.
I used to move in such a spirit when I said that a landscape is not, as some people perceive it, simply a whole of land, plants and water. It is the projection of the soul of a people on matter.”
I want to believe – and this belief of mine always comes out first in its struggle with knowledge – that no matter how we look at it, the centuries-old presence of Hellenism here and there in the Aegean has come to establish a spelling, where every omega, every high, every acute, every signed is nothing but, a creek, a slope, a vertical rock on a floating stern curve, wavy vineyards, church lintels, whites or reds, here and there from doves and pots with strong.”

Odysseas Elytis